Mijmerend over mijn bemiddelingen
Op een rustige middag mijmer ik over de zaken waar ik de laatste jaren als buurtbemiddelaar bij betrokken was. Eén voor één laat ik ze de revue passeren. Wat is me bijgebleven, wat verwondert me?
De buur die zó bang was voor de hond van de buurvrouw, dat ze de galerij niet meer op durfde. Later was ze ook heel bang voor het baasje van de hond, toen deze niet wilde luisteren naar haar klacht. De buur met de hond wilde van geen bemiddeling weten. Het deed me veel dat ik deze mevrouw niet kon helpen. Wat zou er uiteindelijk van geworden zijn?
De buur die, nadat ik (kennelijk) ietsjes teveel had aangedrongen op een bemiddeling, alleen nog met mijn collega-bemiddelaar verder wilde praten. Ik voelde me de ‘bad cop’. We spraken onderling na: is bemiddeling het hoogst haalbare, of kan een intake waar alle emoties aan bod komen ook de lucht al klaren?
Twee buren hadden eerst een goede verstandhouding. Maar B1 roddelde over de andere buren en dat vond B2 niet leuk. Dus begon ze afstand te houden. B1 klaagde daarna over geluidsoverlast en was ervan overtuigd dat B2 expres steeds een baksteen op de vloer liet vallen om haar te pesten. Op basis van haar ervaringen met het geroddel van B1, leek B2 bang dat B1 de andere buren tegen haar zou opzetten. Ook na bemiddeling hield B1 vol dat B2 de geluidsoverlast expres veroorzaakte. Wat ligt er ten grondslag aan deze ruzie tussen twee mensen die eerst wel met elkaar overweg konden?
Een heel succesvolle bemiddeling, waarbij de buren vrij snel goed in gesprek gingen met elkaar en zelf allerlei oplossingen verzonnen. Ideaal! Dat zouden meer buren moeten doen… Tja, wat deden wij eigenlijk…. Het voelde alsof we niets bijzonders deden. Al brachten we de buren natuurlijk wel bij elkaar.
Zo mijmer ik verder. Over wat niet lukte en wat wel. Altijd mooi en belangrijk werk dat mij veel voldoening geeft.